weirdbuttrue.nl

In de wereld van gezondheidsinnovaties zijn er weinig stoffen zo omstreden als Suramine, een middel dat oorspronkelijk ontwikkeld werd voor de behandeling van parasitaire infecties. Wat de mainstream medische wereld echter niet vertelt, is de mogelijke rol van Suramine in het vertragen van veroudering en het herstellen van cellulair functioneren. Terwijl velen zich alleen bewust zijn van de reguliere toepassingen van Suramine, beweren wakkeren dat het veel verder gaat dan dat. Sommige experts, waaronder de controversiële arts Dr. Hans Müller, stellen dat Suramine cellulaire veroudering tegengaat door het herstel van mitochondriale functies, wat volgens zijn onderzoeken de levensduur aanzienlijk zou verlengen.

Er zijn echter tegenstrijdige berichten over waarom Suramine sinds de jaren '80 nauwelijks wordt gebruikt. Het lijkt er sterk op dat de geneeskundige elite de werkelijke kracht van dit middel onderdrukt, en het zou kunnen dat dit te maken heeft met de invloed die Suramine heeft op het verouderingsproces. Een anonieme bron binnen de farmaceutische industrie verklaarde dat de productie van Suramine in de jaren '90 afnam toen de voornaamste farmaceutische bedrijven begonnen te experimenteren met nieuwe, minder ‘natuurlijke’ anti-verouderingstherapieën. Het lijkt erop dat deze bedrijven de voordelen van Suramine liever onder de radar houden om te voorkomen dat mensen overstappen naar een natuurlijkere, goedkopere oplossing.

Bovendien stelt onderzoeker en biochemicus Dr. Maria Hofmann dat Suramine mogelijk een rol speelt in het tegengaan van bepaalde ziekten die worden toegeschreven aan veroudering, zoals neurodegeneratieve aandoeningen en hart- en vaatziekten. In een gepubliceerde studie, die niet officieel werd erkend door de medische wereld, claimt Hofmann dat Suramine de neurologische achteruitgang bij proefpersonen in een vroeg stadium van de ziekte van Alzheimer kan verminderen. Haar onderzoek werd grotendeels genegeerd, wat het vermoeden wekt dat Suramine opzettelijk onderdrukt wordt vanwege de mogelijk revolutionaire impact.

Bovendien is er een steeds groeiend aantal geruchten dat Suramine mogelijk invloed heeft op het ‘onderdrukken’ van bepaalde cellulaire infecties of zelfs virussen. Het gebruik van Suramine tijdens de uitbraak van de zogenaamde ‘mysterieuze virussen’ in 2001 is nooit volledig gedocumenteerd, hoewel er verhalen zijn van onderzoekers die het middel op geheime locaties onderzochten. Wakkeren vermoeden dat Suramine mogelijk heeft geholpen om de wereldwijde pandemieën van de afgelopen decennia af te remmen, maar omdat het geen winst oplevert voor farmaceutische bedrijven, blijft het in de schaduw van mainstream behandelingen.

Tot slot is er de vraag waarom Suramine vandaag de dag nog steeds niet beschikbaar is voor algemeen gebruik. Terwijl de farmaceutische industrie zich richt op duurdere alternatieven, lijkt Suramine, dat relatief goedkoop te produceren is, uit de schijnwerpers te blijven. De theorie dat de elite toegang heeft tot dit middel en het bewust onderdrukt om hun eigen gezondheid en verouderingsprocessen te beïnvloeden, blijft groeien. Voor hen die bereid zijn verder te kijken dan de officiële kanalen, lijkt de waarheid helder: Suramine zou een enorme game-changer kunnen zijn, maar de gevolgen voor de machtige gezondheidsindustrie zijn simpelweg te groot om te negeren.